تأثیر امواج مغناطیسی تلفن همراه بر مدل صرع تجربی ناشی از تزریق پنتیلن تترازول در موش

  زمینه : امواج الکترومغناطیسی تلفن همراه به عنوان جزئی جدایی­ناپذیر از زندگی، اثرات زیستی مختلفی را ایجاد می­کنند.   هدف : مطالعه به منظور تعیین اثر شبه امواج تلفن همراه بر تشنج ناشی از تزریق پنتیلن تترازول در موش انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی بر روی 75 رأس موش سوری نر با وزن تقریبی 25 تا 30 گرم انجام شد که به 5 گروه 15 تایی تقسیم شدند. به جز گروه شاهد بقیه گروه­ها تحت امواج مغناطیسی با بسامد 950 مگاکیلوهرتز و چگالی توان آنتن 3 یا 6 میلی­وات بر سانتی­متر مربع و نوسان (مدولاسیون) 100 یا 217 کیلوهرتز ب ه مدت یک هفته قرار گرفتند. در پایان، به تمام موش­ها 75 میلی­گرم بر کیلوگرم پنتیلن تترازول تزریق و زمان شروع حمله تشنج و طول زما­ن تشنج تونیک و تونیک- کلونیک و زمان کل (از شروع تا پایان تشنج) اندازه­گیری شد. داده­ها با آزمون­های آماری واریانس یکطرفه و تعقیبی توکی تحلیل شدند.   یافته­ها: زمان شروع تشنج در گروه­های تحت امواج مغناطیسی نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی­داری نداشت. زمان تشنج تونیک به ویژه در گروه دریافت­کننده اشعه با توان 6 میلی­وات بر سانتی­متر مربع و نوسان 100 کیلوهرتز ( 01/0> P ) و تشنج تونیک- کلونیک بخصوص در گروه دریافت­کننده اشعه با توان 6 میلی­وات بر سانتی­متر مربع و نوسان 100 کیلوهرتز افزایش معنی­داری یافت ( 05/0> P ). همچنین افزایش معنی­داری در زما­ن کل تشنج در گروه­های دریافت­کننده امواج با توان 6 میلی­وات بر سانتی­متر مربع و نوسان 217 کیلوهرتز مشاهده شد (01 /0> P ).   نتیجه­گیری: امواج الکترومغناطیسی تلفن همراه ممکن است باعث افزایش طول مدت تشنج شوندکه در این روند، تأثیر افزایش توان، بیش از تأثیر افزایش نوسان است. بنابراین بهتر است افراد مستعد تشنج تا حد امکان تماس خود را با این امواج به حداقل کاهش دهند.